Als in augustus 1914 de oorlog uitbreekt, is België helemaal niet voorzien op een langdurig conflict. Al van oudsher wordt veel voedsel ingevoerd en met de geallieerde blokkade op zee valt die import helemaal weg.

Bovendien komt de inval er op het ogenblik dat de oogst moet binnengehaald worden. Gewassen en boerderijen worden vernield of geplunderd, paarden worden gedood of opgeëist, boeren vluchten of worden gedood. Bovendien zijn tal van boerenzonen gemobiliseerd. Een flink deel van de oogst gaat zo verloren. Heel wat voorraden worden bovendien door de Duitsers “gekocht” of gewoon opgeëist.

In de grote steden loert het hongerspook al tegen einde 1914 en een “Nationaal Hulp- en Voedingscomiteit” ziet het licht om de ergste noden te verlichten. Eerst nog met een herverdeling van wat er in eigen land is, nadien met massale Amerikaanse voedselhulp.

Rantsoenering en ravitaillering, een scherpe controle op de landbouw en veel liefdadigheid kunnen niet beletten dat er honger geleden wordt. Oorlogsbrood wordt steeds meer oneetbaar, aardappelen moeten de plaats innemen, vlees wordt een illusie en zelfs huisdieren worden opgegeten. Kaas, room en zelfs melk ontbreken helemaal en worden vervalst. Koffie is een vergeten luxeproduct, ons geroemd bier is nog slechts een schaduw van vroeger.

Tegen de bevrijding in 1918 kan de gemiddelde landgenoot, vooral in de stad, nog ongeveer de helft eten van wat hij nodig heeft. Vrij spel dus voor de Spaanse griep die moordend toeslaat!

Ook de Belgische soldaten lijden meer dan eens gebrek en moeten het vaak stellen met slecht en weinig gevarieerd eten. Dat verhoogt natuurlijk in belangrijke mate het afschuwelijke lijden in de loopgraven. Tegen het einde van de oorlog dreigt zelfs hier en daar hongeroproer.

Tal van oorlogsrecepten maken in elk geval duidelijk hoe vindingrijk de kokkin of kok van toen wel is. Wat dacht je van worteltaart en oorlogskonijn?