Het ziet ernaar uit dat de (westerse) mens steeds meer in de greep van de ernst geraakt. Wat er dan nog aan humor rest, is doorgaans de spottende onaardige vorm van humor.
Is humorloosheid een risico voor het lichaam? Is het een beschavingsziekte? Is er een therapie voor? Kan je weer opnieuw leren lachen?
En is daar enig bewijs voor dat het helpt? Is lachen wel degelijk gezond?

Ook in de hulpverlening is de kracht van humor en lachen verwaarloosd.
In geneeskunde is het een grandioos taboe, ondanks 40 jaar theorie. Waarom? Wat zijn de gevolgen daarvan? Kunnen we het tij keren?

Over deze vragen waar wetenschap en zorg zich actueel fel mee bezig houden is een vormingsmoment, in alle ernst maar op lichtverteerbare wijze, meer dan welkom. Daarmee kunnen we terugblikken op onszelf, onze communicatie, onze zelfzorg, onze conflictvaardigheden en ons risico voor burn-out.

Hugo Stuer is plattelandsarts. Hij schreef o.a. Denk eens niet aan roze olifanten (over humor in de geneeskunde) en Het engelendozijn (over humor in de luwte van het leven)