Sedert de jaren tachtig van vorige eeuw spoelt een alles opslokkende golf van eensgezindheid over het democratische deel van de wereld. Privatisering is goed, besparing op overheidsdiensten is goed, armoede is een kwestie van individuele (on)verantwoordelijkheid), herverdeling van rijkdom is uit den boze.

Opmerkelijk is dat zowel sociaaldemocratische als christendemocratische partijen, die ooit allebei sociale gerechtigheid en verzorgingsstaat hoog in het vaandel voerden, zich schijnbaar willoos met die consensus lieten meezuigen. Dat noem ik de grote verkilling.

Ik stel dat de sociale zekerheid, zoals die vooral na de Bevrijding groeide in heel wat Europese democratieën, een toppunt van beschaving is, een toppunt van beschaving dat wij moeten bewaren en verdedigen in ons aller eigen belang. Het is een gedachte waar de hele bevolking direct, praktisch bij wint, van hoog via midden tot laag, maar vooral midden en laag. Daarom kan die gedachte ons in staat stellen om de veel gevreesde uitholling van het politieke midden, ten voordele van de extremen, tegen te gaan en terug te dringen.

De sociale zekerheid behoedde en behoedt nog elke dag tientallen miljoenen burgers voor armoede. Zij moet voor ons allen, rechts, centrum, links, de sociale zekerheid hét strijdpunt zijn. Samen met klimaat. Want klimaatrechtvaardigheid en sociale rechtvaardigheid zijn onscheidbaar.