Vogels, vogels en… vogels, die elk op hun eigen manier zingen, een ode aan het leven of een gevecht voor territorium? De zon schijnt doorheen de pluimen van het riet; niemand op het jaagpad: stilte, rust en ruimte die me vervullen en openen, in het bewustzijn van de enorme schoonheid van de Natuur en van het Leven.

Tegelijkertijd is er wat verder het geluid van de snelweg en het zien van auto’s en camions: prikkels voor oren en ogen waarvoor ik me wil afsluiten, met het accepterend besef van de noodzakelijke werkdrang van mensen, om wat voor motieven dan ook. De ambivalentie van het leven, met de zoektocht om beide kanten te zien en te beleven zoals ze zijn, liefst in evenwicht. Kan ik de openheid van stilte, rust en ruimte blijven voelen als ik beïnvloed ben door het zien en horen van de snelweg?

“Het is zoals het is”, zegt de Liefde…maar het is toch moeilijk.

Corona, waar we sinds maart mee geconfronteerd zijn, brengt ook die ambivalentie, maar dan in extremere vorm, zeker tijdens de eerste maand van de lockdown. Stille straten, lege snelwegen, minder luchtvervuiling, een verademing voor meerdere mensen. Beertjes in de ramen voor de berenjacht van kinderen. Witte doeken uit het raam, uit dank voor alle hulpverleners die hun leven riskeren om anderen te helpen. Mensen wandelen en hebben tijd voor een praatje, met aandacht voor de nodige afstand van 1,5m. Meer mensen fietsen.

Alles wordt kleiner

Ik proef en zie minder gretigheid en hebberigheid om te kopen, om te gaan eten, om verre reizen te doen… alles wordt kleiner, eenvoudiger, liefdevoller. Gezinnen eten weer samen, gezonde creativiteit is nodig om kinderen en werk te combineren. Mensen doen boodschappen voor elkaar, gaan aan het raam zwaaien naar oma en opa. Nieuwe ideeën vanuit nieuwe noden ontstaan in bedrijven, restaurants zoeken nieuwe wegen om te kunnen overleven en vernieuwen zo ingeslepen gewoontes. Ik voel minder stress rond me, minder druk om te voldoen aan hoge verwachtingen, meer tijd om te verademen, in opluchting dat alles even niet moet. Ik beleef meer aandacht, meer zorg en creativiteit, meer in het hier en nu leven, meer zachtheid en bewustzijn onder mensen.

We worden ook geconfronteerd met onze kwetsbaarheid, onze afhankelijkheid van de natuur ( een virus is toch natuur?) en van de ander, onze sterfelijkheid. De dood wordt minder abstract; de dood komt dichter en dat maakt ons wakker. Dàt is broodnodig, want de maatschappij heeft haar evenwicht verloren en is ziek, lijkt me. Het effect van de coronatijd op mij is dat ik dichter bij mezelf ben, me minder verlies in bijkomstigheden, minder gepakt kan worden door hebberigheid of koopdrang, meer in mijn lijf zit dan in mijn hoofd, waardoor mijn hart meer ruimte krijgt. Het is stiller in me; het is rustiger in me en ik voel me verbonden met anderen en in het Leven. Corona roept op om het diepgaande meer plaats te geven en dat proef ik in en rond me!

Leed

Tegelijkertijd brengt corona ook veel lijden. Mensen worden ziek, ernstig ziek en sommigen sterven, met alle verdriet vandien voor wie machteloos achterblijft. Sommigen verliezen hun werk, met angst en stress voor dreigende armoede. Het leven wordt duurder. Kinderen zijn opgesloten in appartementen en mogen niet buiten spelen. Mensen die alleen wonen zijn eenzaam en bang: wat als zij ziek worden? Wie zal voor hen zorgen? In gezinnen waar problemen waren van geweld, misbruik, verslavingen enz. zijn die problemen nu groter… wat alarmerend is. Ouders geraken overspannen door de onmogelijke opdracht om werk en kinderen te moeten combineren. De nood aan een draaiende economie voor werkzekerheid en voor de groeiende staatsschuld wordt steeds groter.

“Het is wat het is”, zegt de Liefde…. maar het is toch moeilijk.

Hoe verder?

Hoe kunnen we weer verder, mét de levenslessen die we kregen, door de impact van dit virus op ons en in onze maatschappij? Hoe kunnen we anders verdergaan en niet gewoon doordoen, alsof we niets geleerd hebben, individueel en collectief? Hoe kunnen we het goeie dat we leerden in de moeilijke coronatijd meenemen en zo de maatschappij op een gezondere manier vorm geven, met oog voor evenwicht tussen natuur en mens, tussen welzijn/gezondheid enerzijds en economie/ werkzekerheid anderzijds, tussen stilte en dadendrang?

Hoe kan ik de stilte, rust en ruimte in mezelf behouden en uitstralen, ook al zijn er weer meer prikkels, mogelijkheden en verwachtingen? Hoe kan ik leven vanuit de essentie, ook al trekt er van alles aan me om juist die essentie te vergeten?

“Het is zoals het is”, zegt de Liefde en het is goed zo.