Ondertussen hangt de zon haar kroonjuwelen aan natte varens en populieren. Geluid lijkt wel te verdampen in de onderste luchtlaag zodat de fluweelzachte wind langs me weg scheert  in het niets. Deze stilte zeeft zelfs het zonlicht tot zachte honing.

Gek….want ervaringen en herinneringen vormen en kneden mijn kijk op de omgeving. Het voelt onwezenlijk…niet echt….maar eens te meer erg deugdzaam.

Hoe lang is het geleden dat ik deze tijd mezelf kon schenken?

De glijvlucht van vogels laat mijn bloed sneller stromen terwijl het zonlicht verder wandelt over bladeren. De laatste glanzende dauwdruppel spat uit elkaar op de tonen van het wiegende veen.

Onder epische wolkenluchten sluit ik tevreden mijn dag af met een vage potloodstreep als pad. Vragen wachten niet op antwoorden maar geven richting aan de zoektocht waar nooit een einde aan komt.

Deze stilte is niet in woorden te vertalen maar kan zo’n deugd doen aan mijn gemoedstoestand.

Bedankt COVID-19!