Dag 2.

Thuis. Ik ben aan het afwassen, mijn hoofd ergens anders dan mijn lijf, mijn handen zonder aandacht, snel. Ik heb geen enkele reden om opgejaagd te doen. Is het de macht der gewoonte of gewoon mijn natuur? STOP. STOP. STOP. Vijf minuten stil, het is april! Mijn impulsen en gedachten vertragen, ik ontspan, voel mijn adem, ik zak in mijn lichaam en voel het water en het bord dat ik afwas. Ik word ruimer, opener, ontvankelijker. Ik voel wat ik doe (afwassen!) en dat is fijn. De vijf minuten stilte werken lang na.

Dag 3.

Tussen twee therapieën door heb ik tien minuten. Ik begin nota’s te maken, in mijn agenda te kijken. Ik vul mijn tijd op en vergeet de stilte, de open ruimte, de rust die kwaliteit brengt. Hoe kan ik ontvankelijk en open zijn voor de volgende cliënt, wanneer alles in mij volzet is? Na het volgende uur gebruik ik mijn voornemen om vijf minuten stilte in te bouwen. Ik breng de aandacht naar mijn lichaam en zijn gewaarwordingen, ik luister naar de stilte. Rust, ruimte en openheid ontstaan, en duren veel langer voort dan de objectieve vijf minuten. Dit wordt een nieuwe gewoonte en da’s goed.

Dag 4.

Ik doe mijn fysieke therapeutische oefeningen traag, zorgvuldig opgebouwd, met aandacht en zachtheid, als vanzelf. Plots voel ik stilte in mijn bewegingen, in heel mijn wezen en rond me. Ik ben ingebed in zachtheid, soepelheid, ruimte, vrijheid en voel toch ook gezonde begrenzing. Erna loop ik verend en met een stevige tred naar mijn ontbijt. Het gevoel neem ik mee naar mijn werk. Ik ben bij mezelf en tegelijkertijd bij de ander, zacht en krachtig. Het gevoel verdwijnt wanneer ik te veel opga in iets, maar van zodra ik me ervoor open stel, kan ik terug, al is het nog geen gewoonte.

Dag 5.

Een auto dient om snel ergens te zijn. Elk obstakel is een bron van ergernis wanneer ik dreig te laat te komen, alsof ik en mijn doel het centrum van de wereld zijn! Zeker op zondag verwacht ik rust op de baan, maar het draait anders uit. Het is druk, erg druk en de drukte rond me schiet naar binnen, in mijn hoofd en lichaam, in spanning, ergernis, oordelen. Ik moet denken aan de stilte-uitdaging: STOP. Het besef komt dat alles en iedereen in dit verkeer zijn plaats, zijn doel en zijn tempo heeft en dat ik daar gewoon een onderdeeltje in ben, berustend dat ik wellicht te laat kom, maar dat is geen ramp. Ik ontspan, relativeer en kijk met humor naar mijn opgejaagde ikje. Stilte brengt ook mildheid en liefde mee.

Dag 6.

Zevenblad overwoekert mijn tuin, en ik wil stilte toepassen in mijn strijd tegen de plant. Hoe kan ik zacht en stil blijven terwijl bijna al mijn spieren opspannen om mijn riek diep in de grond te steken? Aan die witte, lange wortels, knopjes, woekeringen lijkt geen einde te komen. En toch, het helpt. Door mijn aandacht op de stilte word ik minder snel moe.

Dag 7.

Twee vriendinnen komen op bezoek om te wandelen, samen te eten en bij te babbelen. Enthousiasme windt me op, verlangen om te vertellen en te vragen activeert mijn hoofd, ik voel de drang om alles goed te doen. Ik benut de stilte als een rode draad voor de namiddag en avond: steeds terugkomen bij mezelf… om van daaruit bij de ander te zijn, open, ontvankelijk en onbevangen. Zo kan ik de ander echt ontmoeten, zoals die is. Namijmering. Stilte is er altijd. Ze bevat zoveel mogelijkheden, rijkdom en nuances en toch wordt ze zo verwaarloosd. Stilte is meer dan een auditief gegeven; het is ‘zijn’, bewustzijn, ruimte, openheid, leegte. Als ik gevangen ben in mezelf, volzet met mijn eigen gedachten, is de stilte weg en ook de verbondenheid. Dan luister ik niet naar het leven waar ik deel van uitmaak. Maar als ik me kan laten opnemen door de stilte, dan voel ik me rustiger, verbonden, gelukkig en zinvol: mijn kleine, unieke persoontje doet er toe. Ik heb natuurlijke reacties en intenties, niet meer en niet minder. Dan voel ik me net als een madeliefje in een grote tuin, in onze grote wereld.